Að klappa sjálfum sér.

Annar hver bloggari fjalla nú um mann ársins hjá Time "borgara hins stafræna lýðveldis", sumir taka þetta til sín í léttum dúr eins og á að gera. Ég var að velta því fyrir mér í dag þegar ég entist í örfáar mínútur yfir góli Kristrúnar Heimisdóttur í Silfrinu hve úrsérgengið þetta spjallþáttaform er. Kannski er Silfrið bara úr sér gengið, því ég get horft nánast endalaust á sambærilega þætti þegar ég er úti, þá skiptir ekki máli hvort það er CNN, NBC, Fox eða PBS.

Til að fylgjast með íslenskri pólitík í dag þá les maður blog.is, svo einfalt er það. ég renni yfir tenglana hér til hliðar og skoða nú orðið nokkur blog í viðbót. 

Þessi þáttur hans Egils er svo fyrirsjáanlegur að ég nenni ekki að horfa, netið bjargar manni því þá er hægt að spóla í gegnum þáttinn.

Síðasti þáttur Egils var svona:

1. Gamall krati með pistil sem yfirleitt felur pólitískar skoðanir sínar á bak eitthvað tilbúið "hlutleysi" og kaldhæðni.
2. 4 pólitíkusar, flestir uppteknir af því að "skora stig"
3. Gamall krati sem felur pólitík sína á baki við "fræðimennsku" en getur ekki falið biturð sína yfir því að vera ekki Seðlabankastjóri.
4. Gamall kall sem er orðinn að krata því þeir voru þeir einu sem voru til í að veita honum athygli.
   
5. Áhugavert spjall við tvær konur um bækur sem eru að gefa út mjög áhugaverðar bækur, en þær fengu engan veginn nægan tíma til að gefa þeim góð skil.
   

 Seimó seimó.

Þessu tengt, er ekki soldið fyndið að 3 af 4 upphafsstjórnendum Sunnudagsþáttarins eru mögulega á leið á þing, hvað fór úrskeiðis Óli Teitur? 

Tímaritið Time velur „borgara stafræna lýðveldisins“ mann ársins