Friðjón og bláu appelsínurnar

Fyrir 2 árum var Svandís Svavarsdóttir valin maður ársins á Rás 2, eftir skipulagðar hringingar Vinstri Grænna. Svandís marði 4 atkvæða sigur á Freyju Haraldsdóttur.

Nú er hafinn einhver söngur um að ósannindamaðurinn Steingrímur Joð Sigfússon eigi skilið að vera maður ársins, hvílík della!

Hvað hafa íslenskir stjórnmálamenn gert til að verðskulda slíkan titil?

Eftir Kastljós gærkvöldsins er hins vegar ekki vafi í mínum huga að það er einn maður á skilið að vera valinn maður ársins: Guðmundur Sesar Magnússon.

Það er bara hægt að vona að þeir á flokksskrifstofu Vinstri Grænna skammist sín nægjanlega til að endurtaka ekki leikinn frá því fyrir 2 árum.

Hún er ekki merkileg bókin hans Jónasar Kristjánssonar ef minni hans er með þessum hætti:

“Við Magnús Óskarsson gáfum Birgi Ísleifi Gunnarssyni borgarstjóra ráð fyrir sveitarstjórnarkosningarnar 1982. Vildum, að Birgir yrði grænn borgarstjóri. Legði græna trefla um borgina, til dæmis milli Elliðaárdals og Laugardals. Slíkt var þá ekki enn komið í tízku. Hittum Birgi, sem virtist vera alveg mállaus og skoðanalaus. Ég hef aldrei hitt pólitíkus, sem kom eins aulalega fyrir og Birgir. Það var eins og hann væri í öðrum heimi og heyrði ekki orð manna í umhverfinu. Mér kom ekki á óvart, að hann féll í kosningunum. Hann fór ekki eftir neinu, sem við Magnús ráðlögðum honum.
(Úr bókinni: Jónas Kristjánsson: Frjáls og Óháður, 2009)”

Það er ekki von að Birgir hafi ekki farið eftir neinu sem þeir Jónas og Magnús ráðlögðu honum fyrir sveitarstjórnarkosningarnar 1982, hann var ekki í framboði, það var annar maður.

Miðað við lýsinguna þá heldur maður helst að Jónas hafi verið að tala við brjóstmyndina af borgarstjóranum fyrrverandi.