Um skipan dómara

Spegillinn í dag kemst að merkilegri niðurstöðu í umfjöllun sinni um skipan dómara. Þar var kynnt ítrekað að vandinn við skipan dómara er ekki aðferðin heldur ráðherrann. Að orðið hafi trúnaðarbrestur milli ráðherra og lögmannastéttarinnar vegna umdeildra skipanna dómsmálaráðherra.

Daginn fyrir kosningarnar í fyrra skrifaði ég pistil um umdeildar embættisveitingar dómsmálaráðherra. Þar kom fram að embættisveitingar dómsmálaráðherra hafa alls ekki verið umdeildar, utan einnar.

Málið er að lögmannastéttina svíður að fá ekki að ráða. Svo einfalt er það, í raun kom Hrafn Bragason  upp um sig með athugasemdum sínum. Hann sagði ef ráðherra færi alltaf að vilja hæstaréttar væri ekkert vandamál. 

Ef við fáum að ráða þá verðum við ánægð annars förum við í fýlu.

Það mætti halda að Hrafn sé genginn í barndóm, þegar maður hlustar á þessi leikskólarök.

Svo rímar það ekki alveg að gagnrýna að sjálfstæðismenn hafi skipað alla dómara og því séu pólitísk áhrif þeirra svo mikil, en um leið benda á þessa sömu óánægðu dómara sem fagaðila sem verði að hlusta á.  Annaðhvort er þetta óalandi pólitískt skipað lið eða fagaðilar og réttmætar skipanir. Það verður ekki bæði haldið og sleppt.