Einar Oddur

Mig langar til að setja nokkur orð á blað til að minnast Einars Odds.

Ég kynntist Einar Oddi lítillega fyrir rúmum 16 árum síðan í gegnum vinskap minn við Brynhildi, dóttur hans. Þá var hann frægur maður, Bjargvætturinn og það er ekki laust við að mér stóð dálítill stuggur af honum allra fyrst. Það bráði þó fljótt af og ég sá að þarna fór hlýr og ákaflega skemmtilegur maður. Hann var sveitakarl og heimsborgari allt í senn, hann var ekki langskólagenginn en hann var víðlesinn og menntaður, sjálfmenntaður. Manngerð sem verður bara til í íslensku sjávarþorpi.

Aftur tókust svo með okkur kynni þegar ég fór að starfa í Sambandi ungra sjálfstæðismanna, þá var Einar orðinn þingmaður og oftast nær , þó alls ekki alltaf, var málflutningur Einars okkur að skapi. Þó var alltaf hægt að treysta á að Einar Oddur talaði tæpitungulaust og léti ekki smáatriðin skyggja á heildarmyndina.

Hans verður sárt saknað, jafnt í pólitík sem utan hennar. Ég gat ekki verið í Hallgrímskirkju í gær og vottað Binnu, Sigrúnu, Didda, Teit og Illuga samúð mína, þær kveðjur verða að koma síðar. Þangað til verða fátækleg orð á skjánum að duga.

En að lokum þá verð ég að benda á að ef menn vilja raunverulega minnast Einars Odds, þá eiga þeir að halda kjaftæðislausan dag og vera, þó ekki væri í nema einn dag, eins og Einar Oddur var allt sitt líf.