Líkfylgd á hraðbrautinni

Klukkan hálftíu í morgun settist ég upp í Budget trukkinn sem geymdi búslóðina okkar í iðrum sér og ræsti hann, útvarpið sló fyrstu tónanna í einu amerískasta popplagi níunda áratugarins "Hurt So Good" með John Cougar Mellencamp. Það var bara eitt að gera, draga gömlu, snjáðu, Ray-Ban sólgleraugun uppúr vasanum, setja þau á sig og keyra af stað. Sól skein í heiði og Mellencamp hljómaði enn í útvarpinu þegar ég kom út á þjóðveginn, mér leið eins og ég væri loksins mættur, kominn til Ameríku.

Ferðinn frá Richmond til Oakton var tíðindalaus að mestu, Interstate 95, fljótið sem liggur niður eftir nánast allri austurströnd Bandaríkjanna, skilaði okkur á réttan stað. Þó gerðist það rétt áður en ég kom að Fredricksburg á miðri leiðinni að umferðin sem annars gekk mjög greitt, hægði örlítið á sér, fór úr 120 km/klst niðrí ca. 100. Eftir smá stund bar mig að bíl sem keyrði á miðakreininni með hazard ljósin blikkandi og fyrir framan hann annar eins o.s.frv.  Mér var algjörlega fyrirmunað að skilja hvað þetta fólk var að gera að keyra svona í prósessíu á hraðbrautinni. Það var ekki fyrr en ég ók fram á fremsta bílinn sem ég skildi hvernig í öllu lá, því þar fór líkbíll á rúmlega 100 km hraða.

Ég er svo gamaldags, mér fannst hraðinn ekki sérstaklega virðulegur eða viðeigandi, nema kannski að í kistunni hafi legið einhver NASCAR drengur, en þá hefði líklega verið keyrt í hringi.