Síminn í Ameríku

Við vorum loksins að fá okkur amerískt farsímanúmer. Það er nokkuð gaman að versla símnúmer hér, stærsti ókosturinn er sá að eftirágreiddir símar krefjast 2 ára binditíma. Stærsti kosturinn er að þegar maður hringir innan kerfis þá er það frítt og fyrir 60 dollara er hægt að tala við alla aðra í 15 klst(900 mín). á mánuði (og ónýttar mínútur flytjast milli mánaða og það eru til ódýrari dílar)  . Þetta er svipað og Betri leið Símans nema miklu miklu ódýrara. Ofan á þetta er boðið upp á mikið af allskonar margmiðlunar efni sem getur verið skemmtilegt að leika sér með.

Við völdum ekkert af þessu því við gátum ekki fengið áskriftarleið án amerísks ökuskírteinis og við erum bara ekki búin að verða okkur úti um slík skírteini. Því völdum við að byrja á nokkursskonar frelsissíma, þ.e. fyrirfram greiddum síma. Frelsissímar eins og heima sem bjóða upp á nafnlausar ofsóknir, þekkjast ekki. Við urðum auðvitað að gefa upp nafn og heimilisfang til að geta keypt svona símkort. Hér hafa menn nefnilega áttað sig á því að ef einhver vill tala nanflaust þá getur hann slökkt á númerabirtingu en ef viðkomandi ætlar að brjóta lög þá á sá hinn sama það á hættu að lögreglan kalli eftir upplýsingum um hann frá símafyrirtækinu.

Stærsti gallinn var svo að komast að því að skrambans síminn minn er læstur frá Símanum og því þurftum við að kapa 20$ síma í Wal-Mart til að brúa bilið.   Þegar við erum komin með amerísk teini þá getum við farið að kaupa skemmtilegar græjur sem skemmta tækjanördinum í mér, kannski Iphone?