Hræsni og júrískt stolt

Hvernig stendur á því að nefndin sem nú hefur allt á hornum sér sagði ekki múkk fyrir rúmu ári þegar gengið var framhjá "vilja" hennar?

Þá var Ástríður Grímsdóttir skipuð  og ef ég man rétt þá var um það fjallað í einhverjum slúðurdálki dagblaðs að tveir aðrir umsækjendur hafi þótt hæfari eða amk. settir ofar Ástríði. Það var ekki meira en sandkorn og Ástríður sannað það fyrir löngu að hún var að embættinu komin.

Ég held meira að segja að það séu fleiri tilvik þar sem nefndin hafi "viljað" einhverja aðra en skipaðir voru.

Ég held reyndar að núna sé hið júríska stolt sært. Lögfræðingar eru nefnilega margir soldið sér á parti að þeim sjálfum finnst. Við sauðsvartur almúginn skiljum ekki "hinn júríska þankagang" og því svíður það sérstaklega að maður sem er ekki menntaður í musteri Líndals og Snævarrs skuli voga sér að hafa skoðun og taki ekki tilsögn. Að maðurinn sé menntaður í svo "ómerkilegu" fagi eins og dýralækningum og þ.a.l. ekki við HÍ er sérstaklega ámælisvert.  (Það er reyndar sérstök stúdía, sú trú fólks að menn hætti að geta tileinkað sér nokkuð eftir próf. Því vegi þyngra nokkurra ára nám fyrir 25 árum en samfelld þingseta í rúm 16 ár!)

Hið særða stolt er eina ástæðan sem mér dettur í hug fyrir upphlaupi þessarar heilögu nefndar nú. Mér, sauðsvörtum, finnst megn lykt af hræsni stafa af málinu.